عشق یک جوشش کور است و پیوندی است از سر نابینایی.اما دوست داشتن پیوندی است خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال.

عشق یک فریب بزرگ و قوی است و دوست داشتن  یک صداقت راستین و صمیمی،بی انتها و مطلق

عشق بینایی را میگیرد و دوست داشتن میدهد.

از عشق هرچه بیشتر مینوشیم سیراب تر میشویم و از دوست داشتن هرچه بیشتر،تشنه تر.

عشق لذت جستن است و دوست داشتن پناه جستن.

عشق جوششی یک جانبه است.به معشوق نمی اندیشد که کیست؟یک  خود جوشی ذاتیست.اما دوست داشتن در روشنایی ریشه میبندد و در زیر نور سبز میشود و رشد میکند

بخشی از کتاب کویر دکتر شریعتی